De column van Hanneke: Goed doel
We zaten net aan tafel toen de bel ging. Ondanks protesten van mijn zoon en mij (‘We zitten te eten’, ‘Het is vast een collecte’, ‘Laat ze nou bellen, je eten wordt koud’) ging Robert Jan toch opendoen. De stem van de jongen die had aangebeld was hard en hoog en enthousiast: wat fíjn dat meneer voor hem opendeed, hij had een buítenkansje voor hem, had meneer éven een páár minuutjes? Mijn zoon keek me aan: ‘Zei ik het niet? Laten we maar gaan eten, dit duurt nog wel even.’
En ja hoor, daar stond onze gast al in de gang. Hij kwam voor KiKa, of voor CordAid, dat weet ik niet meer. Hij verdedigde de forse abonnementskosten voor donateurs met uitspraken als ‘voor degenen die er het allermeest behoefte aan hebben’, ‘ook voor u is het een aantrekkelijk abonnement’ want ‘u kunt mooie prijzen winnen’ en bovendien ‘maandelijks opzegbaar’. Hij had zich de moeite kunnen besparen. De donkere dagen voor Kerst, journaals vol ontheemden en dan wij met een dak boven ons hoofd, een kerstboom in de kamer en eten op tafel… Robert Jan was in al z’n dankbaarheid voor ons veilige, warme huis bij voorbaat al om, zelfs als die jongen had gevraagd om chocola voor de hanen op het hanenveldje of straalkacheltjes voor de ratten die in de buurt het kippenvoer jatten. Mijn zoon schudde het hoofd boven zijn bord.
Toen Robert Jan weer aan tafel kwam zitten, wist hij wat de jongen studeerde, waar hij geboren was, wat zijn favoriete goede doel was en wat de prijzen waren in de loterij die hoorde bij een donatie. Hij had hem koffie aangeboden en veel succes gewenst op de rest van zijn ronde. Met smaak at hij zijn koude hutspot op. Hij hoorde ons gevit over impulsaankopen en gebrek aan ruggengraat monter aan, beloofde dat hij het abonnement meteen zou opzeggen als dat kon, ruimde de tafel op en ging innig tevreden thee zetten.
Hij heeft nog steeds niks opgezegd maar hij heeft wel een prijs gewonnen: €7,50.